Pierwotnie opracowana w Rosji w 1991 roku pod nazwą cyklopropyloglicyna (CPG) jako próba zbadania możliwości, jakie stoją przed lekami podobnymi do racetamów. Traneurocyna pozostawała stosunkowo mało znana aż do niedawna, kiedy to wykazano, że jest poważnym kandydatem do leczenia choroby Alzheimera i innych zaburzeń neurologicznych, i stała się wschodzącą gwiazdą wśród eksperymentalnych środków nootropowych.
Podczas gdy traneurocyna, obecnie znana również jako NA-831, jest strukturalnie spokrewniona z piracetamem, nootropem, którego nie trzeba przedstawiać, jest również głównym metabolitem omberacetamu (noopept). Jako syntetyczny cyklizowany dipeptyd, składający się z proliny i glicyny, jest małą cząsteczką, która łatwo przekracza barierę krew-mózg. Co zaskakujące, udowodniono, że jest to związek endogenny obecny w niskim stężeniu w mózgu szczurów. Podczas gdy uważa się, że ma działanie neuroprotekcyjne, stymulujące neurogenezę i nootropowe, zaobserwowano również działanie przeciw niedotlenieniu oraz działanie przeciwlękowe.
Mechanizm działania traneurocyny nie został w pełni poznany, jednak istnieją pewne istotne ustalenia w tej kwestii. Stwierdzono, że traneurocyna silnie stymuluje neurogenezę poprzez zwiększanie poziomu neurotropowego czynnika pochodzenia mózgowego (BDNF), co może potencjalnie wyjaśniać jej działanie prokognitywne, a także działa jako pozytywny allosteryczny modulator receptora AMPA i receptora GABA-A, co może tłumaczyć jej potencjał jako środka przeciwlękowego i przeciwdepresyjnego.
Lek przeszedł badania fazy II u pacjentów z łagodną do umiarkowanej chorobą Alzheimera i łagodnymi zaburzeniami poznawczymi (MCI). Badania fazy III nie będą koncentrować się wyłącznie na leczeniu choroby, ale także na jej zapobieganiu w populacjach wysokiego ryzyka.
Pacjenci z chorobą Alzheimera i łagodnymi zaburzeniami poznawczymi leczeni traneurocyną wykazywali znaczną poprawę w szerokim spektrum obszarów: zdolności koncentracji, pamięci krótkotrwałej, pamięci długotrwałej, zdolności do dbałości o siebie, orientacji i funkcji poznawczych. Co więcej, jakość ich życia poprawiła się dzięki innym pozytywnym zmianom związanym z poziomem energii, jakością snu i samopoczuciem emocjonalnym.
To, co sprawia, że traneurocyna jest jeszcze bardziej interesującym i obiecującym związkiem, to jej wszechstronność – przechodzi zaawansowane badania w zakresie profilaktyki i leczenia COVID-19, zespołu Retta i zespołu łamliwego chromosomu X. Ponadto jest on obecnie opracowywany do leczenia dużych zaburzeń depresyjnych. Być może warto wspomnieć, że jest on specjalnie ukierunkowany na leczenie neuropatii wywołanej przez COVID-19.
Korzyści z przyjmowania traneurocyny:
- zwiększenie neurogenezy;
- poprawiona zdolność koncentracji;
- poprawa pamięci krótkotrwałej i długotrwałej;
- zmniejszony niepokój;
- lepszy nastrój;
- zmniejszona drażliwość;
- lepsza kontrola emocjonalna;
- efekty neuroprotekcyjne;
- lepsze funkcje wykonawcze;
- poprawa neuropatii wywołanej przez COVID-19.
Efekty uboczne:
Traneurocyna wydaje się być wyjątkowo dobrze tolerowana i bezpieczna, ponieważ w poprzednich badaniach nie zgłoszono żadnych działań niepożądanych ani sygnałów dotyczących bezpieczeństwa.
Dawkowanie:
Traneurocynę przyjmuje się doustnie, w pojedynczej dawce 30 mg na dobę.
