Fenibut (chlorowodorek kwasu β-fenylo-γ-aminomasłowego) to lek neuropsychiatryczny, który został opracowany i wprowadzony do praktyki klinicznej w Rosji w latach 60. XX wieku. Znany jest ze swojego działania przeciwlękowego i nootropowego. Podobnie jak pregabalina i gabapentyna, fenibut silnie blokuje napięciozależne kanały wapniowe (VGCC) w podjednostce α2. Ponadto fenibut wywiera działanie terapeutyczne poprzez działanie GABA-mimetyczne, głównie na receptory GABA-B i, w pewnym stopniu, na receptory GABA-A. Pod tym względem aktywność psychofarmakologiczna fenibutu jest podobna do baklofenu, pochodnej p-Cl fenibutu. Ponadto fenibut antagonizuje działanie β-fenyloetyloaminy (PEA), endogennego środka który przypuszczalnie podnosić może poziom lęku. Co ciekawe, fenibut pobudza również receptory dopaminy, co najprawdopodobniej odpowiada za jego właściwości poprawiające koncentrację.
Wykazano, że fenibut działa neuroprotekcyjnie in vitro, jednak dokładny mechanizm działania w tym przypadku pozostaje nieznany.
W Rosji lekarze przepisują fenibut w celu złagodzenia napięcia, lęku i strachu, a także w celu poprawy snu u pacjentów psychosomatycznych lub nerwicowych. Jest on również stosowany jako lek przed- i pooperacyjny, a także wspomagająco w leczeniu zaburzeń charakteryzujących się astenią i depresją, w zespole stresu pourazowego, jąkaniu i zaburzeniach przedsionkowych.
W ostatnich latach fenibut zyskał uznanie na całym świecie jako środek przeciwlękowy i nootropowy.
Według doniesień anegdotycznych, fenibut w małych przyczynia się do poprawy koncentracji i jasności umysłu, zwiększenia motywacji, poprawy nastroju, zwalczania stresu i lęku społecznego. Fenibut wydaje się mieć unikalny profil, który sprzyja socjalizacji w sposób odmienny od benzodiazepin (które jedynie zwiększają socjalizację poprzez rozhamowanie), ponieważ bezpośrednio zwiększa potrzebę komunikowania się z innymi i sprawia, że nastawienie do nich staje się bardziej pozytywne.
Należy pamiętać, że chociaż fenibut działa energetyzująco i ma tendencję do zwiększania libido w niższych dawkach, to w wyższych działa silnie uspokajająco, wręcz usypiająco.
Pewne osoby twierdzą, że udało im się odstawić alkohol dzięki fenibutowi.
Kulturyści i sportowcy stosują fenibut przed treningiem oporowym, ponieważ badania pokazują, że podniesienie poziomu GABA prowadzi do zwiększonego wydzielania hormonu wzrostu (HGH).
Korzyści ze stosowania fenibutu
- zmniejszenie lęku;
- pogłębiona zdolność do relaksacji;
- wzrost poziomu energii;
- poprawa nastroju;
- zwiększenie towarzyskości;
- poprawa skupienia i koncentracji;
- zwiększona motywacja;
- wzrost libido;
- spokojny sen;
- możliwe wsparcie przedtreningowe;
- możliwe wsparcie w rzuceniu picia alkoholu.
Skutki uboczne
Poniższe skutki uboczne mogą wystąpić przy zbyt dużych dawkach.
- zawroty głowy;
- nudności;
- zmęczenie;
- zaburzenia równowagi;
- obniżona świadomość.
Interakcje
- alkohol;
- benzodiazepiny;
- pregabalina;
- gabapentyna.
Dawkowanie
W przypadku Fenibutu ważne jest, aby zacząć od małej dawki, 200–300 mg na dobę. Fenibut najlepiej wchłania się na pusty żołądek. Działanie leku zaczyna się po dłuższym czasie (u niektórych użytkowników nawet po 3 godzinach), a jego efekty utrzymują się dłużej (do 16 godzin), dlatego niezwykle ważne jest, aby nie przyjmować kolejnej dawki zbyt wcześnie.
Fenibut można przyjmować również jako środek nasenny – podczas gdy dla niektórych osób wystarczającą dawką będzie 1,5 g, inne mogą potrzebować nawet 3 g.
Żeby zminimalizować ryzyko rozwoju tolerancji i zależności, nie należy przyjmować fenibutu częściej niż trzy razy w tygodniu i nigdy nie przekraczać dawki 2-3 gramów dziennie.
