Worinostat był historycznie pierwszym inhibitorem deacetylazy histonowej (HDAC), który został zatwierdzony przez FDA do leczenia chłoniaka skórnego T-komórkowego. Jest również stosowany w leczeniu skojarzonym niektórych innych rodzajów raka, ponieważ stwierdzono, że dobrze współdziała z różnymi klasami leków przeciwnowotworowych. W rzeczywistości jest on stale badany pod kątem różnych schorzeń związanych z nowotworami.
Co ciekawe, istnieją naturalne związki o właściwościach hamujących HDAC i udowodnionych właściwościach nootropowych, tj. resweratrol, EGCG i kurkumina. Wykazano również, że GHB, który jest neuroprzekaźnikiem, wykazuje pewne marginalne działanie HDAC.
Acetylotransferazy histonowe to enzymy, które acetylują histony w celu odłączenia DNA od histonu, co włącza gen i zwiększa jego ekspresję.
Enzymy znane jako deacetylazy histonowe (HDAC) usuwają grupy acetylowe z histonów, powodując ścisłe owinięcie DNA wokół histonu, wyłączając gen i tłumiąc jego ekspresję. HDAC wyłączone i HAT włączone.
Klasa I jest główną klasą HDAC i jest najbardziej istotna pod względem efektów nootropowych. Do klasy I HDAC należą białka HDAC1, HDAC2, HDAC3 i HDAC8. HDAC klasy III to sirtuiny, powiązane ze starzeniem się, stanami zapalnymi, naprawą DNA, zegarem okołodobowym, biogenezą mitochondriów i nie tylko, i są wyjątkowe wśród HDAC, ponieważ nie są zależne od cynku.
Inhibitor HDAC może włączyć gen, ale nie może go wyłączyć. Inhibitory HDAC zapobiegają wyłączaniu genów po ich włączeniu, uniemożliwiając ich wyłączenie.
Praktyczne implikacje powyższego mechanizmu działania są naprawdę potężne.
Jak się okazuje, vorinostat, jak również inne leki przeciwnowotworowe z tej klasy, oferują swoim użytkownikom świetną okazję do nauki, co jest oczywiste, jeśli chodzi o wprowadzanie zmian w stylu życia, rozwijanie nowych nawyków i „oduczanie się” starych.
Istnieją anegdotyczne doniesienia o ludziach, którzy odkryli, że są w stanie uczyć się języków lub gry na instrumencie w bezwysiłkowy, podobny do dziecięcego sposób. Inhibitory HDAC, takie jak vorinostat, pomagają wygasić strach i potencjalnie mogą również działać w ten sam sposób z innymi podobnymi emocjami, w tym nerwowością, lękiem i tendencją do unikania.
Kluczem do doświadczania takich uwarunkowanych emocji jest pamięć. Vorinostat nie nadpisuje całkowicie tych istniejących, często głęboko zakorzenionych w doświadczeniach z dzieciństwa doświadczeń – pomaga jednak tworzyć nowe, które mają większe subiektywne znaczenie. Nie trzeba dodawać, że taka właściwość może być nieoceniona w przezwyciężaniu traum.
Co więcej, istnieje coraz więcej dowodów naukowych na to, że worinostat może być użyteczny terapeutycznie w różnych zaburzeniach dotykających mózgu, w tym w udarze, chorobie Alzheimera, otępieniu czołowo-skroniowym, chorobie Parkinsona, pląsawicy Huntingtona, stwardnieniu zanikowym bocznym, rdzeniowym zaniku mięśni, adrenoleukodystrofii sprzężonej z chromosomem X, padaczce, chorobie Niemanna-Picka typu C i zaburzeniach neuropsychiatrycznych.
Korzyści z przyjmowania worinostatu
- wyjątkowa poprawa zdolności uczenia się;
- przywrócenie neuroplastyczności podobnej do dziecięcej;
- wzmocnione tworzenie nawyków;
- wygaszanie strachu;
- silna pomoc w leczeniu urazów;
- złagodzenie objawów zaburzeń neurodegeneracyjnych;
- możliwe działanie antydepresyjne.
Efekty uboczne
Uwaga: poniższe działania niepożądane są najczęściej zgłaszane przy obecnych dawkach klinicznych, podczas gdy należy stosować niższe dawki, mając na uwadze efekty nootropowe.
- biegunka;
- zmęczenie;
- dreszcze;
- nudności;
- kserostomia;
- utrata apetytu;
- obrzęk nóg;
- zmiana smaku;
- zawroty głowy.
Dawkowanie
Podczas gdy pacjenci chorzy na raka przyjmują dawki 600 mg dziennie, zaleca się znacznie niższe dawki, aby doświadczyć efektów nootropowych (nie więcej niż 150 mg doustnie). Ponieważ działanie przeciwnowotworowe leku może mieć szkodliwy wpływ na wzrost zdrowych komórek, nie należy przyjmować go codziennie.
