Agmatyna została odkryta w 1910 roku przez laureata Nagrody Nobla, Albrechta Kossela, jako związek naturalnie występujący. Pomimo ponad stu lat od jej odkrycia, jej wpływ na układ nerwowy pozostawał stosunkowo nieznany aż do ostatnich dekad, kiedy to jej właściwości stały się przedmiotem zainteresowania naukowego. Kiedy L-arginina ulega dekarboksylacji, procesowi polegającemu na usunięciu grupy karboksylowej, przekształca się w siarczan agmatyny.
Związek ten jest magazynowany w neuronach i uwalniany po ich aktywacji, co odróżnia go od jego aminokwasowego odpowiednika. Agmatyna działa jako neuroprzekaźnik i neuromodulator w ośrodkowym układzie nerwowym. Wiąże się z różnymi receptorami, w tym imidazolinowymi, α2-adrenergicznymi i NMDA, modulując uwalnianie neuroprzekaźników, produkcję tlenku azotu i plastyczność synaptyczną.
Wydaje się, że wchodzi ona w szczególnie silne interakcje z receptorami glutaminianu i niektórymi szlakami, gdzie wykazano wzrost poziomu agmatyny w obszarach mózgu zaangażowanych w uczenie się. Badania sugerują, że siarczan agmatyny może zapewniać prawidłowy poziom utleniania, częściowo ze względu na swoją zdolność do ograniczania aktywności glutaminianu, działając w ten sposób neuroprotekcyjnie przed ekscytotoksycznością. Wysoki poziom glutaminianu został ostatnio powiązany z lękiem i depresją.
Uważa się również, że zaburzenie równowagi między glutaminianem a GABA na korzyść tego pierwszego charakteryzuje układ nerwowy w zaburzeniach ze spektrum autyzmu, co jest zgodne z wynikami ostatnich badań, w których stwierdzono znacząco niższy poziom agmatyny w osoczu u pacjentów z ASD w porównaniu z grupą kontrolną.
Wykazano, że jako antagonista receptorów NMDA, agmatyna odwraca nadwrażliwość dotykową w modelach bólu neuropatycznego u gryzoni. Chociaż jest w stanie do pewnego stopnia wywoływać działanie przeciwbólowe, stwierdzono również, że nasila działanie przeciwbólowe morfiny poprzez modulację układu opioidowego.
Co więcej, agmatyna zyskała uznanie w środowisku kulturystów dzięki swojej zdolności do wywoływania potężnej pompy mięśniowej poprzez regulację tlenku azotu. Ponadto, agmatyna działa jako antagonista wapnia, wykazując właściwości rozszerzające naczynia krwionośne.
Chociaż konieczne są dalsze badania w tym zakresie, wstępne badania na zwierzętach przyniosły obiecujące rezultaty w zakresie leczenia uzależnienia od alkoholu. Suplementacja agmatyną skutkowała zmniejszeniem objawów odstawienia, takich jak drżenie i lęk.
Korzyści ze stosowania agmatyny
- poprawa nastroju;
- zmniejszenie lęku;
- zmniejszenie bólu;
- poprawa przepływu krwi;
- neuroprotekcja;
- zwiększona neuroplastyczność;
- możliwe wsparcie w zaprzestaniu używania narkotyków;
- potencjalnie łagodzi objawy ASD;
- może wspomagać wzrost beztłuszczowej masy mięśniowej i definicję mięśni;
- działanie przeciwdrgawkowe;
- nasilenie efektów działania niektórych substancji;
- zwiększenie współczynnika filtracji kłębuszkowej (lepsza funkcja nerek).
Skutki uboczne
- nudności;
- dolegliwości żołądkowo-jelitowe;
- wymioty;
- biegunka;
- łagodny spadek ciśnienia krwi.
Przeciwwskazania
Osoby z chorobami nerek lub wrzodami powinny skonsultować się z lekarzem przed zastosowaniem agmatyny.
Agmatyna może wchodzić w interakcje z lekami obniżającymi ciśnienie krwi, lekami przeciwcukrzycowymi i lekami wpływającymi na czynność wątroby.
Dawkowanie
Typowa dawka dobowa siarczanu agmatyny wynosi od 500 do 2500 mg, zazwyczaj podzielona na kilka mniejszych dawek rozłożonych w ciągu dnia.
Stosuje się ją doustnie, w postaci kapsułek lub proszku. Niektórzy stwierdzili, że lepiej tolerują lek przyjmowany w trakcie posiłku.
